Semesteret i Nicaragua er over, og det med ei fyrsteklasses avslutning. God mat og drykk, reggaekonsert og timesvis med dansing sette ein solid prikk over dei tre innhaldsrike månadane i León. For ikkje å snakke om at Engasjement Nicaragua har fått inn over vanvittige 60 000 NOK. På mange måtar er det godt å vere ferdig med
Tjohei, som det går. Eksamen nærma seg med stormskritt, og difor so gidd eg ikkje skrive noko meir om den. Som alltid er det kjekkare å reise på eventyr og nyte livet i vakre Sentralamerika enn å pugge verb, så då gjer eg det! Eit av våre nylege eventyr gjekk til Matagalpa, ein by i
Gjennom oppveksten lærte eg kva som er rett og gale, kva som er sant og usant, og kven eg kan stole på og ikkje. Det eg ikkje lærte var at dette gjeld fyrst og fremst for vår måte å leve på – det norske, og kanskje til og med vestlandske, verdsbilete. Og så reiser eg
«Goodbye chela». Hadde noken sendt eit skikkelig smask og ropt «hola bonita» etter meg på gata i Norge, hadde eg trudd dei var heilt tullerusk. I Nicaragua vart det min første vesle kulturkræsj. Som jente blir ein nemlig vurdert opp og ned av mannfolka ein ser på gata, om dei er ti år eller 55.
For lenge, lenge sidan fann ei kvinne og ein mann, frå kvar sin indianarstamme, kvarandre. Men foreldra og stammane deira nekta dei å vere saman. Dei bestemte seg for å røme, og til sist såg ikkje paret nokon annan måte å halde ihop på, enn å saman gjere slutt på livet. Men då Ometepe, som
«Chela, chela!» Energiske barnestemmer strøymer imot oss når vi går inn i murbygningen som utgjer Barilete. Rundt 10-15 små jenter og gutar står med skulesekkane sine på ryggen – leksetida er ferdig for i dag. Omgitt av litt avskala veggmåleri i spreke fargar lyser dei av breide smil. Det tek om lag eitt og eit halvt sekund
Leik, bading, volleyball, fotball, kortspel, sjonglering, teikning og ikkje minst piñata har vore dagens aktivitetar. Omkring 70 born og foreldre frå León tok bussen til stranda, for å tilbringe dagen saman med oss. Kulturstudier arrangerer ei slik utflukt ein gong i halvåret, i samarbeid med organisasjonen ”Telehablatón conanca”, som hjelper familier med kreftsjuke born. Eg
I Noreg et me mange snåle ting. Til dømes elskar me det snodige fenomenet lutafisk med bacon. Me et raspeballar og torskehovud, pinnakjøt og smalahåve. Me forbinder det med store dagar og ser fram til det i lang tid, og kjenner oss grueleg norske når me set grytene på bordet. I Nicaragua har dei òg
Sondre, kongen av å gå seg vill, har lært av feila sine. Laurdags ettermiddag guida han Malene, Mim og meg trygt gjennom León si nasjonaldagsfeiring. Sjølv om Nicaragua ikkje har like ettertrykkeleg feiring som Noreg, kunne nasjonaldagen merkast på det auka folkelivet og korpsmusikken. Med overraska blikk og ertande smil i ryggen, sprang vi sikksakk
Når regnet høljar ned utanfor rommet, er det passelig å mimra tilbake på helgi og heisatur til San Juan del Sur med ei nydeleg samling jenter. For der var det ikkje mykje regn, skal eg seie deg. Derimot var det solbrente skuldre, perfekte nybegynnarbølgjer og massevis av artige ungdommar med ryggsekk og ikkje nett nyvaska
